Fludarabina

Fludarabina jest lekiem zalecanym w leczeniu:

- przewlekłej białaczki limfocytowej typu B-komórkowego (CLL) u osób z wystarczającą rezerwą szpiku kostnego (leczenie początkowe oraz leczenie pacjentów, u których w trakcie stosowania lub po zastosowaniu co najmniej jednego standardowego cyklu leczenia zawierającego lek alkilujący nie uzyskano poprawy lub nastąpiła progresja choroby);

Leczenie I rzutu należy rozpocząć wyłącznie u pacjentów z zaawansowaną chorobą, stadium III/IV wg skali Rai (stadium C wg skali Binet) bądź stadium I/II wg skali Rai (stadium A/B wg skali Binet), w przypadku gdy widoczne są objawy choroby lub jej postępu.

Przeciwskazania

Leku nie należy stosować w przypadku nadwrażliwości na którykolwiek składnik preparatu, niewyrównaną niedokrwistość hemolityczną, podczas karmienia piersią oraz w zaburzeniach czynności nerek.

Działania niepożądane

Preparat może wywoływać, jaki każdy lek, działania niepożądane. W przypadku ich wystąpienia należy skonsultować się z lekarzem.

- bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego (neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość), zakażenia (w tym zakażenia oportunistyczne), kaszel, nudności, wymioty, biegunka, gorączka, zmęczenie, osłabienie;

- często: zespół mielodysplastyczny i ostra białaczka szpikowa (związane z wcześniejszym, równoległym lub późniejszym stosowaniem leków alkilujących, inhibitorów topoizomerazy lub radioterapii), mielosupresja, jadłowstręt, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wysypka, obrzęk, zapalenie błon śluzowych, dreszcze, złe samopoczucie;

- niezbyt często: zaburzenia autoimmunologiczne (w tym niedokrwistość hemolityczna autoimmunologiczna, zespół Evansa, plamica małopłytkowa, hemofilia nabyta, pęcherzyca), zespół ostrego rozpadu guza (w tym niewydolność nerek, kwasica metaboliczna, hiperkaliemia, hipokalcemia, hiperurykemia, hematuria, krystaluria moczanowa, hiperfosfatemia), splątanie, toksyczne działanie na płuca (w tym zwłóknienie płuc, duszność, zapalenie płuc), krwawienia z przewodu pokarmowego, zmiany aktywności enzymów wątrobowych i trzustkowych;

- rzadko: zaburzenia limfoproliferacyjne (związane z zakażeniem EBV), śpiączka, napady drgawkowe, pobudzenie, ślepota, zapalenie nerwu wzrokowego, neuropatia nerwu wzrokowego, niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca, rak skóry, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka;

- z nieznaną częstością: przypadki krwotoku mózgowego, krwotoku płucnego, krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego.

W przypadku przedawkowania po podaniu dużych dawek leku mogą wystąpić nieodwracalne zmiany w OUN, powodujące opóźnioną utratę wzroku (nie bezpośrednio po podaniu), śpiączkę i zgon.

Duże dawki wywołują również ciężką małopłytkowość i neutropenię w wyniku zahamowania czynności szpiku. Brak swoistego antidotum – leczenie objawowe.

Stosowanie

Należy stosować według zaleceń:

- osoby dorosłe: I.v. 25 mg/m2 pc. przez 5 kolejnych dni w cyklach powtarzanych co 28 dni, w postaci szybkiego wstrzyknięcia (bolus) (po rozcieńczeniu w 10 ml 0,9% roztw. NaCl) lub we wlewie i.v. (po rozcieńczeniu w 100 ml 0,9% roztw. NaCl) w ciągu 30 min. P.o. 40 mg/m2 pc. 1 ×/d przez 5 kolejnych dni w cyklach powtarzanych co 28 dni.

Jeśli dane kliniczne wskazują na upośledzenie czynności nerek lub pacjent przekroczył 70. rż., należy dokonać oceny klirensu kreatyniny. Jeśli klirens kreatyniny wynosi 30–70 ml/min, należy zmniejszyć dawkę fludarabiny do 50% i przeprowadzać dokładne badania krwi w celu oceny toksyczności leku.

Nie ma informacji dotyczących stosowania leku u chorych z zaburzeniem czynności wątroby; należy stosować ostrożnie i wyłącznie w przypadku, gdy korzyści z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko.

Nie określono dotychczas, jak długo powinno trwać leczenie; zaleca się podawanie preparatu aż do osiągnięcia maks. odpowiedzi na leczenie (zwykle 6 cykli), następnie lek należy odstawić.